dinsdag 30 november 2010

Dag 66, bus Dahab - Cairo en trein Cairo - Alexandria

 
 
 

S'avonds heb ik net voor vertrek nog een koppel uit nieuw zeeland gesproeken die ook dezelfde bus nam. Hebben dan maar een taxi gedeelt tot het busstation met een taxibestuurder die ons welde overtuigen dat 700 pond gedeeld door drie 50 pond per persoon is. Ze denken ook allemaal dat toeristen oerdom zijn!
De busrit met de moderne toerbus duurde een volle negen uur. Inbegrepen waren de stop in het busstation Sharm el sayk, twee koffiepauzes en vier maal een stop aan een checkpoint waar we onze paspoort moesten tonen. Tussendoor mochten we ook proberen te slapen. Eenmaal aangekomen te Cairo stonden we natuurlijk niet in het nieuw busstation naast metrostation Orabi, maar in busstation abbassiyyya op een dikke kilometer van het dichste metrostation. Na afscheid van het nieuw zeelands koppel ben ik dan maar te voet richting metro gelopen, met een nerveuse Duitse toerist. Na enkele keren de weg te vragen, en nadat ik aan een kraampje mijn ontbijt gekocht had (Een soort vlees en frietjes kebab ...) kwamen we na een uurtje toch aan een metrostation. Twee stops verder voor 1 pond en we konden onze weg zoeken in het chaotisch Ramses station dat momenteel grote verbouwingen ondergaat.
Nadat Duitser en mijn wegen gescheiden waren in Ramses station kon ik mijn ticket voor Alexandria zoeken. Met behulp van een van de vele politieagenten werden ik en een Brits koppel vlot aan onze ticketten geholpen. 35 pond in de sneltrein in tweede klasse en natuurlijk nog 2 pond smeergeld aan de agent en 1 pond aan de bagagedrager ... en ze zeggen dat Belgie corrupt is!
De treinrit, eindelijk weer een trein na een maand, verliep snel en redelijk confortabel in de italiaanse rijtuigen met airco. Tussen 09h00 en iets na 11h00 reeds de trein over de oude rails van Cairo tot Alexandria. Voor dit continent werkelijk HST te noemen! Ook het landschap is volledig anders, na weken en maanden te kijken op een bruin landschap zag ik eindelijk weer eens groen, het vruchtbare landschap van de delta valei van de Neil.
Vanuit het station ben ik, na de vlot de gorde taxis te doorbreken, naar het centrum gelopen. Het eerste hotel dat ik aandeed had mooie kamers en was relatief goedkoop naar hierover meer in de volgende berichten.

Dag 63 - 65, Dahab 'beach resort'


 

De eerste avond kreeg ik een rondleiding van de eigenaar van het hotel met wat algemeen uitleg tot aan zijn tweede restaurantnatuurlijk. De volgende dagen heb ik ook correcte en volledige info gekregen over het postkantoor (deze morgen een kleine 5 kg overbodige resigidsen, kaarten en wat folders verzonden by airmail voor het ronde bedrag van 50 euro (350 pond)! In Cairo kon ik verzenden no airmail voor zo'n 20 euro maar nog eentweetal weken met meer dan 30 kg heeft mij toch overtuigd ...) en betreft de bussen.  Uiteindelijk heb ik een ticket gekocht voor 100 pond op de nachtbus vertrek 22h00 zondag / maandag naar Cairo. Maandag morgen zal ik aansluitend de trein nemen naar Alexandria. Eindelijk weer eens een trein sinds lattakia in syria! En zoals je ziet nog wat internet.

Mijn eertste indruk van Dahab is dat deze plaats klein is, betere tijden gezien heeft en dat het momenteel laagseizoen is. Zo werkt er bijna geen straatverlichting en direct buiten het 'centrum' zijnde meeste gebouwen verlaten of niet afgewerkt. Kan zijn dat ik een verkeerde indruk heb maar toch ... . Mogelijk hebben de bloedige aanslagen in 2006 (http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4940506.stm) hier ook hun effect niet gemist. Ook in de reportage van Jan Leyers op canvas (http://www.canvas.be/dewegnaarmekka) wordt dit ter sprake gebracht.
Dat gezegd zijnde, ik zit in Dahab palace hotel voor 15 euro p.p. (Voor Dahab en mijn portemonee duur ...) smak achter het meest centrale punt, in een confortabele kamer, ontbijt en laundry inbegrepen, wat moet er nog meer zijn. S'ochtend vanaf 08h, als ik mijn continental breakfirst neem in same same, but differentZ restaurant (Krijg hier ook 20% korting en gratis voor- en nagerecht. M.a.w. kan hier groots eten voor minder dan 10 euro!) is het zuiver genieten, mijn favoriet moment van de dag. bijna geen toeristen, een mooie en nog niet zo brandende zon refecterend op the red sea, de golven die op het smalle strand slaan, de vaste bewoners te same same restaurant, de bergen van Saud Arabia, enz. Na de middag en vooral s-avonds zijn de restaurants (Iedere keer ik zat te eten werd ik 'souveniers' aangeboden door hetzelfde zigeunertje ...!) en winkels veel opdringeriger en vind ik het gewoon minder aangenaam. Zelf de vele katten hier weten dat er te verdienen is aan de vele toeristen.

Mijn voornemen om niets te doen in Dahab heb ik bijna volledig waargemaakt. Na twee maanden moest ik wel eens de riem afleggen.

vrijdag 26 november 2010

Dag 61 - 62, van Wadi Musa in Jordan naar Dahab in Egypt.

 
 
 
 
 
 

Na het gebruikelijk ontbijt te gate hotel, heeft onze hotelmanager de bus opgebeld en deze stopte voor de deur. Samen met een Indiaanse / Amerikaanse toeriste en haar vader zijn wij voor 5 dinar + 1 dinar bagage in twee uur tot Aqaba gereden. Onderweg zijn we enkele checkpoints gepasseerd waar we toch eenmaal ons paspoort moesten tonen. Vanhier was het een klein wandelingetje tot hotel Al-Amer. Na de vraag "is this your best price" kreeg in een eenvoudige kamer met uitzicht op de moskee in aanbouw. Nog een minaret ... YES stilte met uitzondering van de grote ventilator boven mijn kamer! De wijk rond deze in aanbouw zijnde moskee is de gewone wijk, vol met eten, goedkope hotels en alles wat je kan nodig hebben. Voorbij de post, heb je meer de wijk van de duurdere hotelketens en met meer 'chichi' toeristen!
Mijn ticket voor de boot naar Suwieba in Egypte verliep minder vlot. Na met de minibus voor 0.5 dinar tot de terminal gereden te zijn, werd mij de toegang geweigerd. Net dit moment kwamen ook het Duits koppel toe uit Syrie (Zie voorgaande berichten ...) en ook zij bevestigden dat er geen ticket office meer is in de haven. In een barrak naast de grote bussen in het busstation in het centrum heb ik een uurtje later, na een taxi van 3 dinar, mijn ticket gekocht voor 70 dollar (!) en 1 dinar. Nu nog een reservering op hostelworld voor morgen in Dahab te Egypte en we zijn er.
Op de laatste dag heb ik geld gewisseld, Aqaba museum bezocht voor 1 JD, gegeten (Houmus - Fawafel - frietjes! - sinaasappelsap voor 4.5 JD) en Simon en Oskar tegen het lijf gelopen (Foto) net voor ze een taxi naar de luchthaven gingen nemen. Ondertussen zouden ze al terug moeten zijn in Zweden. Een theetje, fototje nogmaals afscheid genomen en ... dat was het snik. Dat er veel Zweden op reis zijn kon ik ook zien aan een groep motars (Foto) uit Zweden.

Afscheid van Jordan, het land met meer Palestijen dan eigen mensen, het land met gesluierde politievrouwen, het land zonder alcohol maar op iedere straathoek een sleterij, het land van koning Hoesein. Adieu ...

Na ontbijt en te wachten in het eerste geopende wisselkantoor in de stad mijn resterende JD te wisselen, kon ik de minibus voor 0.5 JD nemen naar de ferry terminal. Na vertoon van mijn paspoort en ticket kon ik binnenwandelen en de nodige grensformaliteiten doen. Eerst mijn "departure tax" gekocht voor 8 JD en dan ben ik met mijn paspoort door de Jordaanse controle gepasseerd in het havengebouw. Volgens het ticketkantoor vertrok de boot om 12h00, anderen zegden 13h00, dus ik voorzach uren te moeten wachten. Tot mijn verrassing kond ik na 11h00 reeds op de fast ferry inschepen en ertrok die uiteindelijk om 12h45!?! Op de laadbrug kon ik mijn departure tax afgeven, boven aan de trap kregen we op vertoon van ons paspoort een kaartje dat wij aan de egyptische beambte vooraan de boot moest tonen met paspoort. Buitenlanders zonder paspoort, zoals ik en een groep andere, moesten ons pasoort afgeven. Eenmaal alle formaliteiten over waren werden toeristen zo veel mogelijk afzonderlijk achteraan de boot geplaatst! Na een dik uur varen, kamen we aan te Nuwieba. Alle passagiers moesten tot grote nerveusiteit van iedereen (!), lang wachten tot we mochten afstappen.
Samen met een groep toeristen van de boot besloten we gezamelijk een busje huren. buiten de poort. Na wat heen en weer geloop over het chaotisch georganiseerd terrein (Wij waren eerst door de scanner met de bagage gepasseerd toen het besef kwam dat we onze visa moesten betalen in de bank op dit terrein voor 15 dollar, met dit visa naar het immigratiekantoor gaan waar dezelfde beambte deze in ons paspoort kleefde en wij na nogmaals de scanners te passeren de poort mochten verlaten ... oef), wie de serie met Jan Leyers op canvas gezien heeft vorig jaar, waarbij ze in aanvaing gekomen waren met de politie i.v.m. het filmen, de chaos die zij filmden (http://www.canvas.be/dewegnaarmekka) heb ik ook ervaren. Ik zat nog op de fast ferry maar zij zaten nog op de slow ferry. In de groep van 7 toeristen sprak er een arabisch en toen wij onze weg baanden door de taxis nnar de bus werd er HARD onderhandeld. Na 10 minuten hard en brutaal te onderhandelen kregen wij een prijs van 25 pond p.p. voor de uur lang een prachtig landschap tot Dahab, dezelfde prijs dan de bus! Onze Arabisch sprekende vriend werd nog 15 pond aangeboden voor hemzelf om de rest van ons de 30 pond te doen aanvaarden! Kan het niet genoeg benadrukken, brutaal en hard onderhandelen is de manier van doen ... ook Rob en Marleen (Zie vorige berichten ...) weten dit ondertussen.
Eenmaal aangekomen liep ik wat verloren rond om mijn hotel, dahab plaza hotel (Zie hostelworld) te zoeken. Na wat rondvragen gaf iemand mij een lift van 50 meter. Eenmaal aangekomen wilde hij hiervoor betaald worden wat ik natuurlijk NIET gedaan heb! De sympatische en vriendelijk eigenaar zei dat ik er goed aan gedaan had niet te betalen! Na een lekkere maaltijd in een van zijn restaurants (20% korting) ging de lamp uit voor mij en was de taxi alweer vergeten. De rest voor het volgende bericht.

woensdag 24 november 2010

Dag 58 - 60, Petra / Wadi Musa

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 

Natuurlijk was ik de eerste deze morgen na een klein uur bergop te wandelen met dertig kilo op de rug tot het JETT kantoor (Staatsmaatschappij busvervoer), gelukkig waren er weinig toeterende taxis. Na te vragen wilde de cheuffeur mij NIET afzetten tijdens het paseren aan  mijn hotel met een simpele "nnnnoo ...", en ik heb dan 8 dinar voor mijn tikcet betaald. De bus vertrok met nauwelijks 12 passagiers mooi om 06h30. Dit laatste heb ik erbij geschreven om aan te tonen hoe zwaar het leven wel niet is als bacjpacker ... om 04h30 mijn wekker moeten zetten (...). Hierdoor moest ik en twee Zweden die ik ontmoet heb op de bus, een kilometer steil bergop lopen of het was 10 dinar betalen aan de taximafia van Wadi Musa! De Zweden waren het overtuigen eens met mij dat bijna overal in de wereld taxibestuurders de meest ergelijke mensen zijn dat je kan ontmoeten! 10 dinar (12 euro voor een rit dat maar 0.5 dinar waard is ... een schandelijk neveneffect van MASSA toerisme. En Petra is massatoerisme ... !!! Een lange stoet van bussen uit Amman en Egypte iedere dag tot hier.
Het toeval schuilt achter een klein hoekje, de Belgen met de vrachtwagen waren er ook (Foto), www.septavivre.be.
Mijn kamer in Petra gate hostel & hotel is simpel maar net, al is de losse WC pot 10 cm van de uur een uitdaging (...), de uitbater is vriendelijk en (Redelijk ... voor Jordanie!) oprecht. Het beroemd buffet hebben we helaas niet gekregen deze avond wegens te weinig toeristen.
In Wadi Musa, reeds de 35ste plaats waar ik stop, begint de reismoeheid al toe te slaan. Hier komt de drang om rustig te reisen echt over mij.
Vandaag heb ik buiten VEEL water te kopen (Het is hier warmer dan in Amman), de ingang verkend van Petra (1 dag 50 dinar, 2 dagen 55 dinar en 1 dag zonder hier te overnachten 90 dinar! Dit is wat men noemt staats georgeniseerde mafiatechnieken!), internet gezocht (Nu bezich ...) en het busstation gezocht. In de morgen 3 minibussen naar Aqaba en eentje over de middag voor 5 dinat p.p. ... dat is het.
Deze avond heb ik met Simon en Oskar uit Zweden goed gegeten (voor gemiddeld 5 dinar ...) na een vals alarm deze middag met een professional scam!

Na een eenvoudig maar vullend ontbijt heb ik mijn eerste volledige dag samen met Simon en Oscar uit Zweden Petra bezocht van het Klooster "Ad-Deir" op een kleine twee uur wandelen van de toegangspoort, aan het einde van de lange reeks trappen steil omhoog tot Al-Khazneh. Deze laatste is de meest gebruikt beeld om aan te tonen hoe mooi Jordan wel niet is. In werkelijkheid stelt dit niet veel voor ... ! De oude stad Petra moet in zijn glorietijd enorm groot en indrukwekkend geweest zijn.
Wij zijn gelukkig vroeg vertrokken, 07h00 aan de poort, en hebben eerst de lange klim op de trappen tot Ad-deir en the best view point van Petra gedaan. (Foto babel met Britse toeriste ...) Dit kan ik iedereen aanraden want tegen de  middag wordt de zon brandend heet (Mijn twee liter water die ik meegenomen had was tegen 13h00 tot de laartste druppel op ...) en komen de groepen met toeristen MASSAAL toe. Ook de souvenierswinkeltjes, ezelverhuurders, kameelverhuurders en the one dollar boys komen dan uit de grond en proberen zo veel mogelijk geld uit de toeristen te persen. Onvoorstelbaar hoe vele toeristen zich laten uitmelken, voor wie nog zal komen in de toekomst : LAAT U NIET GEBRUIKEN! Om 14h00 waren ik en de Zweden uitgeput terug in ons hotel ...
Onze laatste avons samen nog gevierd in Cleopatra restaurant met een uitgebreid buffet en thee voor 7 dinar ... puf.

De laatste volle dag in Wadi Musa heb ik samen met de Zweden vroeg opgestaan en nadat zij op de bus naar Aqaba zaten ben ik opnieuw Petra binnen gelopen. Leuk vroeg in de ochtend voor de hitte geariveerd is en de groepen toeristen MASSAAL aankomen. Vaandaag heb ik eerst het Jebel viewpoint beklommen en dan afgedaald tot ik op het einde van de stad (Petra) was. Op de terugweg heb ik een uurtje gezeten op het bankje in een van de grotten (Foto's) en een pijpje gestopt. Omvoorstelbaar hoe de groepen teoristen zo massaal uit de grond komen op het heetste moment van de dag. Alle gidsen,in welke taal dan ook, waren altijd de toeristen aan aanporren sneller te lopen.
Kort na de middag heb ik Petra dan maar verlaten om rustiger oorden op te zoeken. Net voor ik bij mijn hotel was kwam ik weer Rob en Marleen tegen. Ge weet wel, de Hollanders zonder sleurhut van in Syrie! Een Hollander raakje ook nooit kwijt ... (Als jullie dit lezen ... t'is voor een Vlaams publiek geschreven ...). Gezellig bijgepraat, gezellig gegeten in restaurant Cleopatra nadat de groep Duitsers gedient waren (Het restaurant had maar drie kannetjes voor thee b.v. en met een kleine twintig klanten is dat moeilijk he ...) en beloofd terug in Europa een reunie te houden. Moet die Hollanders toch leren wat ECHT bier is zeker ...
Tot zover mijn plan om morgen uitgerust te vertrekken naar Aqaba.