Dag 36, (Mersin) - trein 61402 Adana - Aleppo

 

Gelukkig heb ik nog even op internet gezeten net voor ik vertrok of ik ging in Aleppo (Halep) in het verkeerde stadsdeel zitten! Om de avond af te sluiten en wat tijd te doden heb ik nog een wandelingetje gedaan langs de boulevar.Met de trein van 10h50 in Mersin had ik nog 2h tijd om mijn slaper (uit Mersin) te halen. Een vriendelijke local knoopte nog een babeltje aan over de geschiedenis van de spoorlijn Istanbul - Damascus. Hoe Duitsers deze aangelegd hebben en er een uur buiten Adana een duits kerkhof is met arbeidsongevallen tijdens deze aanleg met o.a. een Duitse ingenieuse!

Na een valse poging gisteren in het internetcafe kan ik vandaag eindelijk verder doen op eentje die wel werkt.
Trein 61402 Adana - Aleppo (Halep) symboliseerd een beetje de volgende fase in mijn reis. Het begin van het gedeelte midden oosten, de moeilijkste fase van de volledige reis. Om middennacht kwam onze trein stipt aan en vertrok om 00h05 waardoor ik strikt gezien vertrek op 30 oktober. De aankomst is voorzien om 08h10 te Aleppo.

Op het perron hab ik nog een korte babbel met Clive, een Brit die rondreist op een `shoestric budjed`. De eerste indruk die de 5 rijtuigen geven van onze trein is niet positief. Relatief confortabele rijtuigen, zeker de mijne met coupe`s, maar er zit een geur in alle rijtuigen. Later zal ik vertellen waarvan!

Iedereen (Alle naar schatting 8 passagiers waarvan twee buitenlanders) moest instappen via een deur, deze van het barrijtuig (Foto), en na een korte verwarrende verdeling kreeg ik een willekeurige coupe toegewezen ... er was toch keuze genoeg. (Naast de aanduidingen van het rijtuig zelf waren overal ook plaatjes bevestigd van een Duitse reisbureau ... gebruiken deze trein blijkbaar ...) Gelukkig was er de verwarming om mij warm te houden ... was wel dertig graden!
Aande grens moest iedreen uitstappen aan de Turkse controle (enkel paspoort) en dan de Syrische. Eerst moest ik ook uitstappen, halverwege moest ik terug ... bagage, in mijn coupe kwam er een grenswachter achter en bekeek vlugm mijn rugzakje, dan moest ik met mijn paspoort toch naar de `passanger hall`. Daar werd mijn paspoort grondig door de PC gehaald en moest ik een kaatr invullen. Nadat ik vlug deze kaart ingevuld had, moest ik mijn werk uitleggen ("CFS Belgica ...") en had het woord "Damme" blijkbaar een grappige betekenis in Syria. Op het einde kregen ik en Clive de paspoorten van elkaar terug (Alle buitenlanders zien er hetzelfde uit zeker?) en hebben wij deze maar zelf uitgewisseld.
Het spoor van deze historische spoorlijn (...) voorbij de grens is ietwat van een bedenkelijke staat ... euh zeg maar ver buiten de Belgische normen! Als ik in de gang liep moest ik mij schoren tussen beiden wanden ... en de trein reeds nauwlijks 20 km! De Syrische diesel was duidelijk van leeftijd van alle rijtuigen zaten volledig onder het roet en stonken er ook naar. Toen ik de wc wilde gebruiken had ik eerst 5 minuten werk het roet van alle essentiele onderdelen te verwijderen.

Dag 35, even naar Tarsus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Mijn laatste dag in Turkije stond hoofdzakelijk in het teken van Tarsus maar eerst : na het dit maal ietwat klein ontbijt, mijn rugzakje pakken waarbij ik de kaarten en L.P. Turkije reeds omderaan geplaatst heb en Syrıa, Lebanon en Jordan bovenaan ... de volgende fase komt eraan.

Onderweg naar gare Mersin komen er steeds meer en meer vlaggen in het staartbeeld, alsof ieder huis en ieder voertuig een vlag heeft. Ja feesten kunnen ze ook in Turkije.
Zonder problemen met de trein van 10h30 uit Mersin naar Tarsus. Eenmaal aangekomen heb ik eerst wat rondgelopen op goed geluk om de vele bezienswaardigheden te vinden maar toen ik een foto genbomen had van een toeristische kaart ging dit al een stuk beter. Eerst twijfelde ik wel maar de vele straten met oude vervallen huisjes en enkele gerestaureerde, enkele mooie moskees, oude stadpoorten, de waterput van St. Paul voor 3 LT en de historische weg waren zeker het bezoeken waard. De historische weg was eerst gesloten maar na de middag was er een vriendelijk jufrouwtje die gratis een engelstalige rondleiding gaf. Veel in het engels wist zij niet te zeggen maar zij compenseerde zeker met haar enthosiasme en vriendelijkheid. Van de weg waarvan er naar schatting 5 km over is is 50m bloodgelegd wegens geldgebrek en omdat de moderne stad erover gebouwd is. Onder de weg is er ook een rioolsysteem dat nog perfect kan functioneren en aan beide zijden van de weg is er nog veel overgebleven van de bebowing. Toen ik vermelde dat de zite deze morgen gesloten was verontschuldigde zij zich ... ze was toen nog aan het slapen!
İn het seizoen is Tarsus waarschijnlijk een topatractie gezien de parking aan de St. Paul waterput, de parking was een veelvoud in omvang dan de histaurische site!
Als afsluitertje nog een kippepootje met plakkerige rijst gegeten in het lokale meeneemrestaurant gelegen tussen St. Paul well en de histaurische weg voor 5 LT (2,5 euro). Kort voor 16h00 stond ik terug in Mersim, na de middag kwam er een hevige wind op en dondekere wolken en ik wilde in mijn T-schirt niet in een hevig onweer terecht komen zoals deze van vorige nacht!

Dag 33 & 34, even uitblazen in Mersin

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze morgen heb ik na het ontbijt eerst een korte wandeling gemaakt door het centrum van Adana. Er is hier absoluut geen reden te blijven! Onderweg nog effe geld afhalen en ik kon mijn 70LT betalen en de lange wandeling terug naar het mooie gare van Adana (De Turkse spoorwegen weten vaak hun stations kleurrijk te verlichten ...). Onderweg liepen enkele jongeren en vrouwen een stukje mee met mij waarbij ik de klassieke vragen kreeg (Getrouwd, werk, kinderen, ...) en thee aangeboden kreeg en een huwelijksaanzoek. Denk ik toch ... zonder gemeenschappelijke taal is het niet altikd gemakkelijk.

Even later sta ik aan het loket reserveringen en na wat heen en weer geschrijf tussen mij en de man van het loket (İk geen Turks en hij geen Engels ...) kan ik inderdaad een stoel (pulman) of bed (coupe / couchette) kopen. Aan halve prijs, gratis FIP treinticketten, heb ik 24TL (12euro) moeten betalen voor mijn bed Adana - Aleppo (Syrıa). Nog een korte babbel met enkele soldaten die ook gepakt op hun trein wachtte (Buiten hun sporttassen met 'normale bagage' denk ik, hadden ze ook hun wapens (niet geladen!) mee. Turkse soldaten niet van dienst zijn best wel leuke mensen ...

Nu dat geregeld is kan ik een ticketje Mersin kopen (5TL, wil mijn gratis tickettem sparen voor de slaper ...) en op de diesel met airco (Foto) stappen. Een uutje later sta ik in Mersin en het centrum geeft een aangenamen eerste indruk. İn mijn zoektocht naar Gokhan hotel heeft een hulpvaardige geest mij geholpen. Bleek hij schoenen, klediıj, leder te verkopen en zijn broer heeft een restaurant. Hij heeft mij de eerste keer opgewacht toen ik weer buiten kwam maar hij heeft de hint toen begrepen denk ik ... bij mij niets te verdienen en hij was ineens weg! Otel Gokhan is een beetje gemoderniseerd en heeft aırco, TV, frıgo en wifi. Daarom zit ik hier nu in een internetwinkel in de bazaar om de hoek voor 1TL per uur. Goedkoop en snel internet ... wat moet dat nog meer zijn? De lobby is ietwat minder aangepast aan het heden, getuige het oud bord toen ze nog geld wisselden ... foto aandachtig lezen!
Ondertussen al wat rondgelopen in Mersin en de wijk tussen het station en de orthodokse kerk is grotendeels gevuld met de bazaar (Foto) en enkele 'gewone' winkelstraten. Hotels, straten met restaurant met bıra, supermarkt, station, snel en goedkoop internet (zeker 5 internetplaatsen gezien) en aan het water een park (Foto) over de volledige lengte. Wat moet een vermoeıde backpacker nog hebben ... wel toch enkele zaken : fles water 5 liter (T'is 30 graden ...), enkele notitieboekjes aan 0,5LT pers stuk (Ben aan de laatste bezig), douchechampoo (was ook aan de laatste ...) en een klein plannetje afgeschooid in het toerismebureau (Kreeg 3 cm boekjes mee ...). De tweede dag heb ik nog een nieuwe geheugenkaart 4GB voor mijn fototoestel gekocht, foto 'electronicazaak'. İk dacht ook mijn overschot aan Turkse lyra te verminderen maar de kaart kostte maar 25LT (12euro)! De rest van de dag zal ik nog wat rusten en tegen de avond heb ik in een lokaal restaurantje wat gegeten (Met een pilletje immodium als gevolg ...) en een wandelingetje door het park aan het water. Meer absoluut niet ... de volgende twee dagen wil ik gewoon zo weinig mogelijk doen.
Voor een relatief grote havenstad is het centrum gezellig compact en net niet te druk om te ontspannen. De straatanimatie maakt van het geheel iets exotisch, foto. De tweede dag begon ik al een beetje de weg te vinden in de kleine straatjes. De voorbereidingen voor het groote feest begint meer en meer zichtbaar te worden. Overal vlaggen (Foto), Turkse en met afbeelding Kamel attaturk, en vlaggeverkopers (Foto) in de straten.
De eerste nacht heb ik buiten de eerste uren eens goed kunnen slapen. Na een goed ontbijt met cay in het hotel (Foto) eerst nog wat zonnecream en de zonnebril heb ik nog wat rondgelopen en een gratis museum bezocht. Voor de middag zag ik in het station affiches met reclame voor de trein Mercin - Halep (Aleppo)! De trein met mijn reservering vertrekt in Mersin ... moest dat toch eerder gezien hebben! İk heb geprobeerd mijn reservering om te wisselen maar na eerst 15 minuten de bediende aan het infoloket duidelijk maken wat ik wilde (Een gedieplomeerde idioot ... zijn collega's een deur verder begrepen het in 5 seconden!) en dan een loketbediende die zo'n driekwart uur dit probeerde in de PC te plooien werd mij een GSM in de handen gedrukt (Door het kleine gat van het loket) en legde iemand in gebrekkig engels uit dat dit niet ging in de PC! İk zal dus toch moeten overstappen in Adana.
De laatste avond ben ik nog een visje met frietjes en 2 borden salade gaan eten op 1 van de vele restaurantboten in de haven. (Foto) Tot grote hilariteit van de twee jongens die opdienden (Terloops vermelde ik dat mijn taal nederlands is en even later kreeg ik van hen een briefje onder mijn neus geschoven in het nederlands!) kreeg ik mijn eten en een biertje in een grote beker ... de buren mogen toch niet weten dat ze alcohol schenken zeker! Rustig genietend van mijn ... euh ... beker bier, het kabbelend water, de gillende kinderen in het 'luna park', de kleine visserbootjes die binnen komen ... gaat de zon langzaam onder. Op de terugweg liep ik nog mijn helpende hand tegen het lijf : "my letther shop ... İ remember you", ja ik ik jou ook!

Dag 31 & 32 : van İzmir via Kutahya naar Adana

 

 

  

 

 

 Toen ik in Alsancak gare aankwam, na de kilometer met mijn rugzakje ..., stond de Karesi expressi, Alsancak (İzmir) 17h50 - Kutahya 03h20, reeds klaar aan het perron. (Foto) İk mij dus geinstalleerd in een zitrijtuig, bescheiden genaamd "pulman" op het tichet. Het is aardig te zien hoe het dagelijks leven van de turken afspeeld rond theedrinken. Het gare bufe - stationsbuffet - was een komen en gaan van mensen die enkel ... theedrinken! Werkelijk enkel en alleen theedrinken.
Van de karesı expressi kan ik niet veel zeggen buiten het feit dat je je schoenen niet mag uitdoen op de trein, al rijdt de trein in de nacht. En neen, dit was ook voor alle andere passagiers ... Omdat ik midden in de nacht moest afstappen in een klein stationnetje (Kutahya, ...), de treinen in Turkije altijd uren te laat zijn en het donker was had ik geen enkele referentie wanneer ik moest afstappen. Gelukkig gaf de conductor mij (net) op tijd een teken!

Verwachtende aan een paar lange uren wachten midden in de nacht in dit boeregat was allah mij goed gezind. Kutahya gare (Foto) was open, ook de station WC (Als je moet is een gat in de grond ook een zegen ...) en de wachtzaal was open, verlicht en verwarmd. Toevallig zat er ook een groep Koerdise jongeren op een andere trein te wachten, zie foto's. Zij vonden mijn rugzak indrukwekkend met alle vlaggetjes en zijn gewicht ... is 30 kg werkelijk zo veel? Meestal betekend "where are you from" dat iemand je iets wil verkopen in Turkije. Deze sympathyke Koerdische jongeren deden het voor de babel. Waarom weet ik dit allemaal, Ahmet Alturk, heeft als uitwisseling student enkele maanden in europa verbleven en praat redelijk engels. Zijn meest markante herrinering aan Belgie (of kennis als je het zo bekijkt ...) zijn onze bieren. "Belgium beers are verry strong" zijn letterlijk zijn woorden. Andere europese bieren kunnen absoluut de concurrentie niet aan! Het verraste mij vooral dat zij openlijk en zonder schroom over hun etnische achtergrond spraken. Zij wilden absoluut dat ik hun foto nam, op mijn site plaatsen een afscheidbriefje aannam. İk kreeg een laatste waarschuwing mee dat Adana 'gevaarlijk is' ... wat ik reeds vaak gehoord heb van locals over een andere stad!
As promised Ahmet, Jaman, Adem and frends you're pictures are on the site and some very positıve woords about you guys. İnstead of A verry boring wait in Kutahya gare you've made it interresting. Greatings from Belgium and succes in yours lives ...

De volgende trein, ondertussen reeds nr 26 van deze reis, nr 11126 - "İC Anadolu Mavi" Kutahya 06h39 - Adana 18h40, was natuurlijk meer dan een uur te laat. De zonsopgangs was wel prachtig ... een magere troost! Tot s'avond 21h30 (Uıteindelijk is de trein met DRİE UUR vertraging aangekomen!!!) heb ik station na station zien passeren tot het donker werd ... dan zag ik niets!
Al kronkelend kletterde de trein rustig verder (prachtige landschap, dorpjes, stationnetjes, ...), leidde de herder zijn schaapjes over de bergen (verschillende herders met kudde gezien) en leed ik in stilte met zere spieren na een slapeloze nacht .

Eenmaal aangekomen wilde ik mijn ticket kopen voor Aleppo en er was natuurlijk geen trein ... dit om mijn dag af te ronden. De volgende dag kon ik mijn direct ticket Adana - Aleppo kopen met een vertrek op middennacht 29/30-10-2010! Dus drie dagen langer in Turkije wegens geen trein. Meer hierover later ...

Maar het is ondertussen 22h00, ik sta daar aan het station (Foto) en moet nog overnachting vinden. Natuurlijk hebben de twee goedkoopste otels uit de bijbel (Hotel Celıbra en hotel Mercant) niet langer open. Uiteindelijk heb ik een nacht geboekt in otel Koza, met de roze gevel verlichting zag deze er niet te duur uit. Een kamer met airco, ontbijt, TV en douche kostte wel nog 70LT of 35euro een gouden hotelkamer! Ware het niet dat de moskee over de straat (Foto) om 6 uur mij wakker riep en dan het druk en luidruchtig verkeer begon was ik mogelijk gebleven in Adana. Maar uiteindelijk heb ik het anders gedaan. Dat is voor het volgend bericht.

İn Adana en Mercin is er een duidelijk andere cultuur dan andere delen van Turkije. Duidelijk minder praktiserend moslims hier, het overgrootte deel van de vrouwen is westers gekleed, restaurants zijn duidelijk anders dan midden anatolie en de traditionele kledij heb ik in andere regio's niet gezien. Zal mogelijk aan het klişmaat zijn, ik moet mij nog altijd aanpassen aan de palmbomen en de dertig graden.

Dag 29 & 31, İzmir

 

Deze morgen ben ik eerst op zoek gegaan naar een goedkoop hotelletje. Hotel Hikmek, "hotel very good", (Zie foto's) in de bazaar, voor 30LT (15 euro) een kamer met douche. Duidelijk heeft deze plaats betere tijden gekend maar voor deze prijs mag dit. Alleen de koude douche de eerste avond - s'ochtend is er warm water in de douche - en mijn lichtschakelaar buiten mijn kamer (!) viel wat tegen. L.P. heeft wel gelijk dat er in de oude bazaar veel goedkope 'otels' zijn.

Terug van het hotel ben ik direct terug naar het station gegaan om mijn ticketten naar Aleppo, in Syrie, te kopen. Beide stations (Foto's) in İzmir, Basbane voor lokale treinen en Alsancak voor een vijftal lange afstans treinen en de pas geopende İZMET ... zeg maar een S-bahn treinen voor het snel groeiende İzmir, zijn prachtig. De pas geopende metro stelt helaas nog niet veel voor, er zal nog wat gebouwd moeten worden. Nu besef ik dat Izmer in de verkeerde richting ligt en ik er op deze manier een race van gemaakt heb tegen de tijd. Er is, denk ik, maar 1 trein met goede uren naar Aleppo, namelijk volgende woensdag de Teghran - Ammam trein. De eerste 2 ticketten tot Adana heb ik, met overstap midden in de nacht, de rest zou ik zonder problemen in Adana moeten kunnen kopen? Afwachten en zien.

Gelukkig zit ik hier nu te internetten om mijn achterstand op de blog weg te werken. Later heb ik nog een groot internet cafe tegenover mijn hotel gevonden (İn de 100 meter in de baszaar tussen mijn hotel en station Basbane zijn er o.a. supermarkt, theehuizen, haarextenties(!), bakkerijen, groenten, fruit, internet, ...) maar deze was duur en ZEER traag, dus nogmaals mijn 'oude' internet cafe. Achter de hoek zijn er ook goede restaurants, de eerste middag eentje getest op de hoek (31LT / 15euro voor een maaltijd met biertje ... beetje duur! Op een gegeven moment speelden zij het liedje "hit the road jack" ... ik voelde mij aangesproken ...). Na een grondige inspectie van de dienstregeling van station Basbane, er zijn maar een dozijn treinen heen en terug per dag, heb ik besloten morgen Selcuk te bezoeken (Zie ander bericht).

Om de avond van mijn eerste dag in İzmir af te sluiten waarom geen avondwandelingetje in de bazaar waar mijn hotel ligt. Er hang wel een aangename sfeer na zonsondergang met alle mogelijke winkeltje, maar vooral de combinatie waterpijpen / thee / efes bira vond ik komisch. Toch is er ook hier een serieuze fobie tegen alcohol, het blıkje bier dat ik kocht werd goed ingepakt (Foto). De koekjes mocht iedereen zien. Helaas raakte ik mijn weg kwijt en heb ik uit armoede, toen er toevallig een halte opduikte, de metro terug naar station Basbane genomen.

Zowel hier als in Selsuk wordt ik constant lastig gevallen "hello mister", "drink thee mister", "where you from", "you want letther jacket, mister", schoenpoetsers, verkopers historısche munten in Selsuk (Als je dat gelooft ...). Een duidelijke "NO" of "GO AWAY" doet in de meeste gevallen de truc. İn andere gevallen val ik ze verbaal aan met zoiets als : "you lie to me, you just want to sell ... go away"! Gelukkig zijn er af en toe nog vriendelijke hulpvaardige Turken ... vooral op plaatsen waar GEEN toeristen zijn.

De laatste uren voor ik vertrok met de karesı expressi heb ik (eindelijk) de nieıuwe boelevar van İzmir eens afgewandeld. Deze is inderdaad nieuw, hier en daar is er nog een oud gebouwtje ontsnapt (Foto) maar eigenlijk is deze boulevar nogal ... saai. Het feit dat ik een 'bıra'gedronken heb voor 6 LT vergrootte mijn negatief beeld mogelijk? Wat nog, een prachtige kloktoren (Foto) en een oud klein moskeetje leken mij een beetje verloren in deze 'nieuwe moderne' stad. Helaas wordt er heden in vele steden massaal gebouwd en in Turkije betekend dit meestal functioneel lelijk! Nog een restaurantje, wat eten en drank kopen voor de 'lange' treinreis en dat was het voor İzmir.

Ondertussen een boodschappenlijst geschreven : douchechanpoo (Voor mijn haar ...), een nieuwe geheugenkaart voor de camera en een nieuw notitieboekje.

Dag 30, uıtstap van Basmane gar (İzmir) naar Selcuk

De morgen vroeg met trein 32201 van Basbane in İzmir naar Selcuk gereden voor het totale bedrag van 5,5LT en hetzelfde bedrag voor de terugrit met ondertussen de 24ste trein van deze reis. De rit verliep soepel in het nieuwe dieselstelletje met aırco en een automatiche omroepinstallatie voor de halten, ook in het engels! Het eerste deel van de spoorlijn liep door de buitenwijken en was volledig vernieıwd voor de IZMET. Het tweede deel lag er nog bij zoals de dag deze lijn was aangelegd, ınclusief de telegraafpalen. Station Selcuk bijvoorbeeld was werkelıjk een plaatje ... bijna een speelgoedststionnetje. Foto's ...

Maar nu Selcuk (Vele foto's), een van de 7 wereldwonderen in de oudheid, is duidelijk een toerischtische topper. De toeristen worden letterlijk met busladingen aangevoerd tot aan de deur van de topper in dit kleine dorpje. De "lovestreet" borden voor de toeristen is wel het bewijs dat men hier aan massatoerisme doet. De citadel (kasteel) was niet te bezoeken maar het ephesus museum en de immemse ruıne van de St. John kathedraal heb ik wel gedaan. (Beiden 5LT) Ook een gedeeltelijk gerestaureerde moskee aan de voet van de kerk heb ik ook gedaan.
Onodig te zeggen dat de opdringerische Turken hier in grote getalen aanwezig waren.
Met zicht op de citadel en de kerk heb ik voor 17LT (20LT met fooı) zeer lekker gegeten in het centrum.
De gangse namiddag was er muziek in de straten, een huwelijksceremonie denk ik ... met daarachter verkeershaos!

Trein 22, nr 21316 - Karesi expressi, Ankara 17h50 - Aksanak (İzmir) 08h06

İk had bijna een volledige dag te spenderen in Ankara. Na eerst mijn rugzakje te dumpen in een bagage automaat, uiteindelijk heeft dit mij evenveel gekost dan een reserverıng ın couchette (10LT)!
Van het station ben ik eerst helemaal tot het cıtadel van Ankara (Foto's) gewandeld. Waarschijnlijk het enige oude Ankara dat overgebleven is. Boven op de berg binnen de oude verdedigingsmuren lag er als het ware een volledıg dorp binnen de stad. De zeer oude huisje zien er verwaarloosd uit maar worden nog bewoond! Het begin van de ontginning van het toeristisch potentieel van deze locatie ıs al zichtbaar aan de eerste gerenoveerde huisjes tot hotel en bar.
Na even uit te blazen in het park rond de cıtadel heb ik mij opnieuw in  de georganiseerde chaos (Lawaaı & smog ...) gestort. Het pas gerenoveerde 2de parlementsgebouw (3LT, foto's) vond ik gewoonweg prachtig en het gratıs museum in het oud stationsgebouw (Foto) moet je doen voor de sfeer. Het rijtuig (gesloten) van Kemal Attaturk had ık ook graag bezocht ... maar ja.
Maar ook ik moet mijn beperkingen toegeven en ik heb nog een broodje gegeten, theetje gedronken, mijn systeem WC met gat in de grond geoefend en uiteindelijk het vertrek van mijn trein afgewacht in het prachtige station (Foto) van ankara. De moeheid begint werkelijk op mij te drukken.

Weer een prachtig couchetterıjtuig en ik heb mij deze maal wel geinstalleerd, dit wil zeggen : pantoffels uithalen, toiletzak uithalen, eten drank, enz. Op de trein uit Istanbul vond ik de rit te kort.
De kaartjeskipper begreep natuurlıjk de FIP ticketten niet maar ik had een goede lange nachtrust met een uitzondering. Enkele uren in de nacht had ik een medepassagier.
S'ochtend heb ik mij rustig klaargemaakt, nog een fototje van de zonsopgang, rugzakje opnieuw gepakt totdat ik besefde dat mijn FIP tıcketten nog in de sloop zaten. (İk steek altijd alles in de sloop van mijn kussen voor veiligheid) Gelukkig wilde de conducteur nog zoeken tussen de grote hoop vuile was en had ik mijn tichetten net terug voor we ın het station aankwamen.